ብዙ ሰብአዊነቶች የሚያመለክቱት የሰው ልጅ ንቃተ-ህሊና ተፈጥሮ እና ባህሪያትን ነው-ሳይኮሎጂ ፣ ሶሺዮሎጂ ፣ የቋንቋ ጥናት ፡፡ ግን ለዚህ ጉዳይ ሙሉ በሙሉ የተሰጠ ሥነ-ስርዓትም አለ ፡፡
ፊንቶሎጂ
በ 20 ኛው ክፍለዘመን መጀመሪያ ላይ ፈረንሳዊው ፈላስፋ ኤድመንድ ሁሴርል ፍኖሎሎጂን የፈጠረ ሲሆን የንቃተ-ህሊና ባህሪያትን እና ባህሪያትን ለማጥናት ያለመ ስነ-ስርዓት ነው ፡፡ ፊንኖሚኖሎጂ ማለት “የዝግጅት ጥናት” ማለትም በስሜት ህሊና ውስጥ ለአንድ ሰው የተሰጡ ክስተቶች ማለት ነው ፡፡ ፍኖሜኖሎጅ በክስተቶች ዓለም ውስጥ ስላለው የግንዛቤ ንቃተ-ህሊና ተሞክሮ እና አስፈላጊ ባህሪያቱን ማግለል ባልተዘጋጀ ገለፃ ላይ ያነጣጠረ ነው ፡፡
የፍሳሽ ማስወገጃ ስርዓቶችን ለመገንባት እምቢ ማለት እና ንቃተ-ህሊናን ለመቆጣጠር ተፈጥሮአዊነትን እና ሥነ-ልቦናን በመተቸት ፣ ሥነ-ፍልስፍና ወደ ንቃተ-ህሊና ዕውቀት ወደ ዋናው ተሞክሮ መዞር ላይ ያተኩራል ፡፡
ስለሆነም ከተፈጥሮአዊ አስተሳሰብ ንቃተ-ህሊና ነፃ ማውጣት ጋር የተቆራኙት ቀጥተኛ ማሰላሰል እና የፍኖሜሎጂ ቅነሳ መሰረታዊ የስነ-ፍልስፍና ዘዴዎች ይሆናሉ ፡፡
የፊንፊኔሎሎጂ ሳይንስ የነገሮችን ማንነት ለመረዳት ይረዳል እንጂ እውነታዎችን አይደለም ፡፡ ስለሆነም የስነ-ፍልስፍና ባለሙያው ለዚህ ወይም ለዚያ ሥነ ምግባራዊ ደንብ ፍላጎት የለውም ፣ እሱ ለምን ደንቡ እንደሆነ ፍላጎት አለው ፡፡
ሆን ተብሎ
ቅነሳ ማድረግ ፣ ሥነ-ፍልስፍና ወደ ህሊና ማዕከላዊ ንብረት ይመጣል - ሆን ተብሎ ፡፡ ሆን ተብሎ በአንድ ነገር ላይ የንቃተ-ህሊና ትኩረት ንብረት ነው ፡፡ የሰው ንቃተ-ህሊና ሁል ጊዜ ወደ አንድ ነገር ይመራል ፣ ማለትም ሆን ተብሎ ነው።
ሆን ተብሎ የሚደረግ ትንታኔ ነገሮች እንደ ስነ-ፍጥረታት አንድነት የተገነቡበትን ተጨባጭ ነገሮች ይፋ ማድረግን ይገምታል ፡፡ ሁሴርል የአንድ ነገር መኖር የሚወሰነው ለንቃተ-ህሊና አስፈላጊነት ላይ ነው የሚል ድምዳሜ ላይ ደርሷል ፡፡ ስለሆነም ሥነ-ፍልስፍና የታቀዱ የልምድ ዓይነቶችን ስልታዊ በሆነ መንገድ የማጥናት እንዲሁም መዋቅሮቻቸውን ወደ ዋና ዓላማዎች የመቀነስ ሥራን ራሱ ያዘጋጃል ፡፡
የፎነመኖሎጂ መርሆዎች
የስነ-ፍጥረታዊ አመለካከቱ ይዘት “እኔ” ለልምድ የሚታሰብ የመጨረሻ እይታ ላይ መድረሱ ነው ፡፡ እዚህ “እኔ” ከተፈጥሮአዊው “እኔ” በተፈጥሯዊ-ዓለማዊው ክፍል የራሱ ፍላጎት የማያስብ ተመራማሪ ይሆናል። በሌላ አገላለጽ ሥነ-ፍልስፍና ወደ “ንፁህ ንቃተ-ህሊና” ፅንሰ-ሀሳብ ይመጣል።
ስለዚህ የስነ-ፍጥረታት ዋና ዋና ድንጋጌዎች እንደሚከተለው ሊዘጋጁ ይችላሉ-
- ንፁህ ንቃተ-ህሊና ፣ ከሥነ-ልቦና-ልምዶች ነፃ የሆነ ፣ የዓለም ተጨባጭነት የተገነባበት ተሻጋሪ አከባቢ ነው;
- እያንዳንዱ ነገር በእሱ የተፈጠረ ክስተት ለንጹህ ንቃተ-ህሊና አለ ፣
- ሁሉም የንጹህ ህሊና ልምዶች የሚያንፀባርቅ አካል አላቸው ፡፡
- ንቃተ-ህሊና ለራስ ነፀብራቅ ግልጽ ፣ ግልጽ እና ግልፅ ነው ፡፡
