ምሳሌያዊ መስተጋብራዊነት በሶሺዮሎጂ ውስጥ በጣም ተወዳጅ ከሆኑት ንድፈ ሃሳቦች አንዱ ነው ፣ ይህም በኅብረተሰብ ውስጥ የሰውን ልጅ ባህሪ እና ሰዎች እራሳቸው የሌሎችን ባህሪ እንዴት እንደሚተረጉሙ የሚያጠና ነው ፡፡
የምልክታዊ መስተጋብራዊነት ንድፈ ሃሳብ ይዘት
ሰው ማህበራዊ ፍጡር ነው ፡፡ ነገር ግን ፣ ከሌሎች ሕያዋን ፍጥረታት በተለየ የራሳቸው ማህበረሰብ አላቸው (ለምሳሌ ፣ ንቦች እና ጉንዳኖች) ፣ ሰዎች ተፈጥሮአዊ የባህሪ ዘይቤዎች የላቸውም ፡፡ እኛ እንደ ፕላስቲሲን ነን ፣ ከየትኛው የሚፈልጉትን መቅረጽ ይችላሉ ፡፡ ታዲያ ለምን ማህበረሰብ እንፈልጋለን ፣ እንዴት ተከሰተ ፣ እና እያንዳንዳችን በህብረተሰቡ ውስጥ ምን ቦታ እንወስዳለን? እነዚህ ጥያቄዎች በምሳሌያዊ መስተጋብራዊነት ንድፈ-ሀሳብ የቀረቡ ናቸው ፡፡
የንድፈ-ሐሳቡ ፀሐፊ አሜሪካዊው የሶሺዮሎጂ ባለሙያ ጆርጅ ሄርበርት መአድ ሁሉም ሰዎች ምልክቶችን በመጠቀም የመግባባት ችሎታ እንዳላቸው ያምን ነበር ፡፡ ያለ መግባባት ፣ ሰብአዊ ህብረተሰብ የለም ፣ በቃ አንድ ነገር በአንድ ቃል ሳንጠራ በቀላሉ መስማማት አልቻልንም ፡፡ ከቃላት በተጨማሪ አንድ ሰው የምልክት ቋንቋን ፣ የፊት ገጽታን በንቃት ይጠቀማል ፣ እነዚህም ምልክቶች ናቸው።
የዚህ ፅንሰ-ሀሳብ ተከታዮች እውነታዎችን እራሳችን እንደምንፈጥር ያምናሉ ፣ ከእኛ የሚመች እውነታዎችን ከህይወት በመምረጥ እና በመተርጎም ፡፡ ለምሳሌ ፣ የኡርሳ ሜጀር ህብረ ከዋክብትን ሁሉም ሰው ያውቃል ማለት ይቻላል ፣ ግን ጥቂት ሰዎች ድቡን በቀጥታ በዚህ የከዋክብት ስብስብ ውስጥ ያዩታል ፣ ሰዎች ባልዲውን ያዩታል ፡፡ አንድ ባልዲ በሰማይ ላይ ከታየ ይህ ትልቅ ድብ ፣ ምልክት ነው ማለት እንደሆነ ያውቃሉ ፡፡
ሰዎች ሮቦቶች አይደሉም ፣ ለማንኛውም ማበረታቻ ምላሽ ለመስጠት ሁል ጊዜም ትንበያ አይሰሩም ፡፡ ከተለያዩ እውነታዎች ውስጥ አንድ ሰው የተወሰኑትን ፣ ጉልህ ምልክቶችን በመምረጥ በራሱ መንገድ “ይዋሃዳል” ፣ ተጨማሪ ተገቢ መደምደሚያዎችን እና እርምጃዎችን ይወስዳል ፡፡ አንድ ሰው እነዚህን ምልክቶች “እንዴት እንደሚፈጭ” ሳያውቅ ሶሺዮሎጂስቶች አንድን ግለሰብም ሆነ ህብረተሰብ ለመረዳት የማይቻል ነው ብለው ያምናሉ ፡፡
የምልክታዊ መስተጋብር ጽንሰ-ሀሳብ ጉዳቶች
ማንኛውም ንድፈ-ሀሳብ የራሱ ጥቅሞች እና ጉዳቶች አሉት ፡፡ ምሳሌያዊ መስተጋብር ግለሰቡ የሚፈልገውን እንዲያደርግ ነፃ ያደርገዋል ፡፡ ሆኖም ፣ እያንዳንዳችን የተወሰኑ ማዕቀፎች ፣ ግዴታዎች እና የህብረተሰብ ህጎች አሉን ፡፡ ምንም እንኳን በእውነት ቢፈልጉም ፣ ያለ ልብስ ወደ ሥራ መምጣት አይችሉም ፣ በእርግጥ በ ‹ስትሪፕ› ክበብ ውስጥ የማይሠሩ ከሆነ ፡፡ ህብረተሰቡ ድንበሮች እና ገደቦች አሉት ፣ እኛ እራሳችንም በንቃት እንደግፋቸዋለን።
የምሳሌያዊ መስተጋብራዊነት ንድፈ-ሀሳብ በጣም ተጨባጭ እና የጉዳይ ጥናት ለመለካት ወይም ለማካሄድ አስቸጋሪ ነው ፡፡ ታሪክን ፣ ባህልን ፣ ስራን ከግምት ውስጥ ሳያስገባ ግለሰቡን ፣ ከህብረተሰቡ ጋር ያላትን ግንኙነት ለማጥናት ያለመ ነው ፡፡ ማህበራዊ እኩልነትም በዚህ ፅንሰ-ሀሳብ በምንም መንገድ አይንፀባረቅም ፡፡
ትልቁ ኪሳራ ስሜቶችን እና በሰው ልጅ ባህሪ ላይ ያላቸውን ተጽዕኖ ከግምት ውስጥ አለመከተሉ ነው ፡፡
